گروه تجسمی خبرگزاری هنر ایران: حمزه اولیازاده درخصوص برپایی نمایشگاه «حرم آنجاست» گفت: برای برگزاری نمایشگاه «حرم آنجاست» ما سه ماه قمری رجب، شعبان و رمضان را در چهار حرم شریف امام رضا(ع)، حضرت عبدالعظیم حسنی، حضرت شاهچراغ و حضرت معصومه(س) عکاسی کردیم. من برای عکاسان آستان چهار کارگاه عکاسی از اماکن متبرکه گذاشتم، بعد در خلال آن چهار، پنج جلسه نقد عکس برگزار کردم. خیلی‌ از این بچه‌ها فارغ‌التحصیل عکاسی هستند؛ خیلی‌هایشان در دانشگاه تدریس می‌کنند، من این عزیزان را هدایت کردم تا به عقیده مشترکی رسیدیم.

اولیازاده با اشاره به اینکه عکس‌های این نمایشگاه سفارشی نیستند، ادامه داد: بچه‌های گروه در سفرها به الفتی رسیدند و بعد از آن ما ۵۰ هزار عکس را با هم بررسی کردیم. من تمام عکس‌ها را نقد کردم و گفتم چرا این عکس کار شود و چرا آن عکس کار نشود. این اتفاق تا به حال در این قالب نیافتاده است.

اولیازاده درباره نحوه شکل‌گیری ایده اولیه این نمایشگاه بیان کرد: ما توفیق داشتیم به حرم حضرت عبدالعظیم مشرف شدیم و قرار بود در یک پروژه‌ای باشیم که یک سری آستان متبرکه را عکاسی کنیم. من از جلسه دوم عکاسی گفتم من این ایده‌ها را دارم و این کار را می‌خواهم انجام دهم و اصلاً از آن قالب خارج شدیم و به همین جهت دیگر خودمان هماهنگی‌های لازم برای عکاسی را انجام دادیم و مجوزهایش را خودمان گرفتیم و هزینه‌هایش را هم خودمان متقبل شدیم.

این هنرمند عکاس افزود: اجرای کار سه ماه زمان برد و در پساتولید هم ما عکس‌ها را نقد، ادیت و آماده‌سازی کردیم البته نه برای برگزاری یک نمایشگاه بلکه برای هفت نمایشگاه که در طی دوسال برگزار می‌شود و این رونده عکاسی ادامه‌دار خواهد بود.

اولیازاده درباره تفاوت این گونه آثار با آثار غیرمذهبی اظهار داشت: ما راجع به قصه و محتوایی کاملاً جهانی‌ صحبت می‌کنیم، اصلاً بحث ما این است که «حرم آنجاست که باشم، حرم آنجاست که باشی»، من ممکن است در کشور دیگری باشم وقتی که می‌گویم: «السلام علیک یاامیرالمومنین، السلام علیک یا امین الله» یعنی که ایشان حی است، یعنی هم صدایم را می‌شنوند و هم جواب من را می‌دهد. به خاطرهمین می‌گوییم حرم آنجاست که باشم، حرم آنجاست که باشی.

وی در پاسخ به این سوال که برگزاری این نمایشگاه‌ها چقدر به رشد جوانان در حوزه عکاسی کمک می‌کند، گفت: این نمایشگاه بیشتر از اینکه به خودشان کمک کند به رشد هنریشان کمک می‌کند یعنی اینکه یک جوانی که وارد این مجموعه می‌شود، خیالش راحت است که پشت هر کار که انجام داده است اعتباری هست‌.