به گزارش  هنرآنلاین، در ابتدای این نشست  بابک نبی زاده منتقد سینما و فعال حوزه سینمای کودک با اشاره به وضعیت امروز کودکان در جهان و به طبع آن سینمای کودک گفت: در شرایطی که برخی از سردمداران ظالم به راحتی بمب و موشک روی سر بچه‌ها می‌ریزند و ما در اخبار روزمره می‌بینیم که کودکان به راحتی قلع و قمع می‌شوند، کسانی که به کودکان می‌پردازند آدم‌هایی از جنس دیگر هستند و  نظرم باید فیلم‌هایی که انقدر انسانی و آسمانی هستند و دغدغه کودکان سرسرزمین‌های دور افتاده را نمایش می‌دهند را قدر دانست. فیلمساز در این فیلم  این پرسش و کشمکش را دارد که چگونه می‌توان عدالت را میان کودکی که در غزه بمباران می‌شود، کودکی که در سیستان و بلوچستان در محرومیت به سر می‌برد و کودکی که در شمال تهران  زندگی می‌کند برقرار کرد. 

 وی ادامه داد: فیلم نشان می‌دهد  که انسان با همه زخم‌ها و کمبودهایی که دارد و   در سخترین  شرایط باز  هم می‌تواند به انسان‌ بزرگی تبدیل شود و الزاماً همه این انسان‌ها در خانواده‌های مرفه یا مناطق توسعه یافته زندگی نمی‌کردند شاید اگر بخواهم از تلاش یاد کنم کمی شعاری شود اما فکر می‌کنم که امید داشتن یکی از راه‌های رسیدن به هدف است. 

   بابک نبی زاده با اشاره به اینکه کار فیلمساز و هنرمند طرح مسئله است افزود:  در چنین فیلمهای  دو مسئله می‌تواند به اثر  آسیب بزند یکی بحث زمان تولید است که عمدتاً در ایران به خاطر مسائل سرمایه و کمبود بودجه تهیه کنندگان به کارگردان فشار می‌آورند که در تایم کوتاه فیلم تمام شود و مورد بعدی فیلمنامه است. 

بهروز باقری نویسنده فیلمنامه و کارگران فیلم نیز با اشاره به روند ساخت فیلم «۷۶۰۰» گفت: همیشه با خودم فکر می‌کردم که اگر واقعاً جایی موبایل‌ها آنتن ندهد چه اتفاقی برای بچه‌ها می‌افتد و این جبر جغرافیایی چه چالش‌هایی را می‌آفریند  با همین ایده و فکر فیلمنامه اولیه با نام «اینجا آنتن نمی‌دهد» نوشته شد و در کانون پرورش فکری جزو فیلمنامه‌های برتر کوتاه شناخته شد بعد توسط یکی از دوستان با آقای اسیوند آشنا شدیم و  صحبت‌های اولیه مبنی بر این بود که می‌توان فیلم‌نامه را گسترش داد. 

این کارگردان حوزه کودک با بیان اینکه فیلمنامه «۷۶۰۰» به جبر جغرافیایی و پیامدهای آن بر زندگی انسان اشاره دارد افزود: به نظرم نوشتن فیلمنامه‌ای که هم  دل مخاطب را به دست بیاورد و هم در جشنواره‌های خارجی جایزه دریافت کند کار سختی است. اینکه بتوانی در این جشنواره‌ها حرفی برای گفتن داشته باشی نیازمند ایجاد تعادل  است. 

علیرضا اوسیوند تهیه کننده و بازیگر فیلم نیز درباره روند ساخت این فیلم گفت:  درون مایه اصلی فیلم  «۷۶۰۰»   ما کودکی است  که تلاش و بلند پروازی دارد و می‌خواهد که خلبان  شود در این فیلم مشکل کاراکترها نداشتن  موبایل یعنی همان عدم ارتباط است که موبایل نماد است و این عدم ارتباط یک مسئله جهانیست. به خاطر همین  عدم ارتباط است که جنگ‌ها رخ  می‌دهند. عدم ارتباط و گوش ندادن یک مسئله جهانی است.  

کارنگ کرباسی آهنگساز   فیلم نیز گفت: من دوست داشتم که موسیقی در زمان حال آینده و گذشته سیالیت داشته باشد. گذشته همان کهن الگوهایی است که من سعی کردم ارکستراسیون و هارمونی‌اش کمی پست مدرن باشد و از سازهای کهنی مثل تنبک و سنتور استفاده کردم. سنتور نمادی از کهن الگوی ایرانی است همینطور از تم‌هایی مثل چهارگاه نیز استفاده کردم. 

حبیب تاجمیری یکی از بازیگران فیلم نیز گفت: وقتی که ما وارد کار شدیم با بچه‌های روبرو بودیم که تعریفی از سینما نداشتند و من تلاش کردم در همان روز اول خودم را هم سطح  بچه‌ها کنم  و با آن‌ها به شوخی رفتار کنم اما وقتی هفته اول فیلمبرداری‌ها گذشت بچه‌ها دیگر خیلی اذیت می‌کردند و با شوخی‌هایشان مرا کلافه کرده بودند حقیقتاً دنیای کودکان دنیای بی‌ریایی است و اگر در تکنیک بازیگری بتوانیم به این بی‌ریایی برسیم برد. 

نیلوفر مصیبی یکی از بازیگران فیلم نیز گفت: من در زندگی شخصی خودم  تجربه‌ای در مورد مادر بودن ندارم و تا این لحظه در کارنامه کاری‌ام نیز چنین نقشی من پیشنهاد نشده بود و واقعاً فکر نمی‌کردم که برای این نقش پذیرفته شوم به خصوص که آقای باقری اکثراً در فیلم‌هایشان با نابازیگران کار می‌کنند و این باعث افتخار است که مرا قابل دانستند.

اجرای این نشست را محمد حسین دماوندی بر عهده داشت. 

اکران فیلم سینمایی «۷۶۰۰» در سینماهای هنرو تجربه همچنان ادامه دارد.