باز هم پاییز، آغاز فصل جشنواره‌ها و مهر ماه، موعد سال تحویل فیلم کوتاه ایران فرا رسید؛ جشنواره‌ای که باب «وفاق» جامعۀ فیلم کوتاه کشور است؛ جامعه‌ای متکثر که خود رنگینکمانی از سلیقه‌ها را نمایندگی می‌کند و به شرط «آینگی» این جشنواره و دیدن احوال و روزگار خویش در آن، گرد خوان […]
باز هم پاییز، آغاز فصل جشنواره‌ها و مهر ماه، موعد سال تحویل فیلم کوتاه ایران فرا رسید؛ جشنواره‌ای که باب «وفاق» جامعۀ فیلم کوتاه کشور است؛ جامعه‌ای متکثر که خود رنگینکمانی از سلیقه‌ها را نمایندگی می‌کند و به شرط «آینگی» این جشنواره و دیدن احوال و روزگار خویش در آن، گرد خوان این محفل قدیمی جمع خواهند شد و دیدار تازه خواهند کرد.
جشنواره‌هایی چون فیلم کوتاه تهران از آن جهت اعتبار یافته‌اند که در هر دوره، فرزند زمانۀ خویشند؛ چنانکه نمی‌توانند به جهان اطراف خود بی‌تفاوت باشند.
چهل و یکمین دورۀ جشنوارۀ فیلم‌کوتاه تهران هم ویژگی‌هایی دارد که خوشبختانه وام گرفته از جهان پیرامون خود است؛ جهانی که در آن علم و فناوری به پیشران تمدن‌های بشری مبدل شده است و خلاقان عرصۀ فناوری هر روز معجزه‌وارۀ جدیدی عرضه می‌کنند که هوش مصنوعی متأخرترین آنهاست. سینما هم البته در شعاع تأثیر هوش مصنوعی قرار گرفته و بیم و امیدهای فراوانی از نحوۀ استفاده از آن در هنر هفتم این روزها مطرح است. به همین دلیل جشنوارۀ فیلم کوتاه تهران، برای نخستین بار در میان رویدادهای سینمایی کشور، با تأسیس بخش ویژۀ رقابتی هوش مصنوعی و واقعیت مجازی، به این مهم توجه نشان داده و با استقبال مناسبی هم از سوی فیلمسازان خارجی و داخلی روبه‌رو شده است.
از سوی دیگر، زمانه، زمانۀ ارتباطات است و نمی‌توان در عرصه‌ای چون هنر سینما، در مرزهای جغرافیایی محصور شد. در چنین شرایطی، نگاه فرا مرزی جشنوارۀ چهل و یکم در انتشار فراخوان به دوازده زبان زندۀ دنیا و شناسایی و استفاده از ظرفیت‌های جدید و کمتر استفاده شده برای ارتباط با کشورهای هدف که نهایتاً موجب ارسال حدود ۱۴هزار فیلم از ۱۵۱ کشور دنیا شده است، نشان می‌دهد سینمای ایران تحریم ناشدنیست.
ایجاد بخش ویژۀ «شاخۀ زیتون» برای ادای دین به مقاومت مردم مظلوم فلسطین و لبنان، بخش دیگری از «آینگی» جشنوارۀ فیلم کوتاه تهران در توجه به جهان پیرامونی خود است، گرچه محدود به این موضوع نشده است و در محتوای آثار نمایش داده شده در جشنواره، از پرداختن به مفاخر، قهرمانان و حماسه‌های ملی تا نقد و اشاره به آسیبهای اجتماعی و دغدغههای معیشتی، همگی حکایت از بازتاب زمانه در جشنواره دارند.
البته وفاق بدون امید و امید بدون چشم‌اندازی از آیندهای روشن، بی معناست و شاید بهترین سکو، برای خیالپردازی آتیهای امیدوارکننده، همین جشنوارۀ فیلم کوتاه تهران است که جوانان صاحبان اصلی آن هستند. پس چه حسن ختامی بهتر از همین شعار جشنواره در این دوره که:
«جشنوارۀ بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، پذیرای جهان خیال انگیز تو»
سیدعباس صالحی
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی
