اما جای نگرانی نیست. این جرم از یک میلیارد و ۶۰۰ میلیون کیلومتری به خورشید نزدیکتر نخواهد شد، آن هم در سال ۲۰۳۱. فاصله زمین از خورشید ۱۵۰ میلیون کیلومتر است بنابراین به زمین هم نزدیک نمی‌شود.
این دنباله‌دار ابتدا در سال ۲۰۱۰ شناسایی شد اما هابل تازه ابعاد واقعی آن را تایید کرده است.
این بزرگترین دنباله‌داری است که منجمان تاکنون رصد کرده‌اند.
دیوید جوئیت، استاد علوم سیارات و ستاره شناسی در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس (یو سی ال اِی) می گوید: “همیشه مظنون بودیم که این دنباله‌دار باید بزرگ باشد چون از این فاصله دور هم درخشان است. ما حالا این موضوع را تایید کرده‌ایم.”
سازمان فضایی آمریکا، ناسا، در بیانیه‌ای گفت که این جرم را پدرو برناردینلی و گری برنستین در عکس‌های آرشیوی “مطالعه انرژی تاریک” رصدخانه سرو تولولو اینتر-امریکن در شیلی کشف کرده‌اند.
دنباله‌دارها مصالح یخی به جا مانده از روزهای نخست تشکیل سیارات هستند.
ناسا در بیانیه‌ای نوشت: “این اجرام در یک بازی قلاب سنگ میان سیارات عظیم بیرونی، بدون تشریفات از منظومه اوت شدند.”
“دنباله‌دارهایی که به این ترتیب پرت شده بودند در جایی به نام ابر اورت سکونت کردند، منطقه‌ای وسیع که دنباله‌دارهای دورافتاده در آن دور منظومه شمسی می چرخند.”
مان-تو هویی، از دانشگاه علوم و فناوری ماکائو، این دنباله‌دار را یک “شی حیرت‌انگیز” توصیف کرد و گفت: “ما حدس می‌زدیم خیلی بزرگ باشد، اما برای تایید آن نیازمند داده‌های تراز اول بودیم.”
این دنباله‌دار که “برناردینلی-برنستین” نامگذاری شده مداری سه میلیون ساله را طی می‌کند به طوری که در دورترین نقطه به حدود نیم سال نوری از خورشید می‌رسد.
این جرم اکنون در فاصله سه میلیارد و ۲۰۰ میلیون کیلومتری از خورشید است و تقریبا به صورت عمودی به طرف صفحه منظومه شمسی در حرکت است.
۴۶
