گروه تجسمی هنرآنلاین، این موزه که در سال ۱۳۵۶ تأسیس شد، معماری منحصربه‌فردی دارد که الهام‌گرفته از بادگیرهای سنتی ایرانی است. اما چیزی که این موزه را از سایر موزه‌های منطقه متمایز می‌کند، مجموعه دائمی آن است؛ گنجینه‌ای ارزشمند از آثار هنرمندانی چون ونگوگ، پولاک، دالی، جاکومتی، روتکو، مگریت و البته پیکاسو. و حالا در […]
گروه تجسمی هنرآنلاین، این موزه که در سال ۱۳۵۶ تأسیس شد، معماری منحصربه‌فردی دارد که الهام‌گرفته از بادگیرهای سنتی ایرانی است. اما چیزی که این موزه را از سایر موزه‌های منطقه متمایز می‌کند، مجموعه دائمی آن است؛ گنجینه‌ای ارزشمند از آثار هنرمندانی چون ونگوگ، پولاک، دالی، جاکومتی، روتکو، مگریت و البته پیکاسو.
و حالا در واپسین روزهای پایانی سال ۱۴۰۳ موزه هنرهای معاصر تهران با نمایش آثار پیکاسو نابغه اسپانیایی، به کانون توجه هنردوستان تبدیل شده است. حالا که پای آثار پیکاسو به این موزه باز شده، فرصتی دست داده تا بار دیگر این نبوغ بی‌نظیر را از نزدیک ببینیم و تحلیل کنیم.
در این نمایشگاه، مجموعه کامل «تروماکیا» یا «هنر گاوبازی» که شامل ۲۶ اثر از مجموع ۶۶ اثر دیگر از دوره های مختلف کاری پیکاسو به نمایش گذاشته شده بیشتر خودنمایی می کند . تروماکیا ، نمونه‌ای از وسواس پیکاسو نسبت به موضوع گاوبازی و خشونت نمادین آن هستند که در بسیاری از کارهای او تکرار شده است.
تروماکیا؛ خشونت در خطوط
«تروماکیا» اثری است که در آن پیکاسو از تکنیک چاپ لینو برای نمایش صحنه‌ای از گاوبازی استفاده کرده است. این اثر با خطوط شکسته، سایه‌های عمیق و ترکیب‌بندی پرتنش، مخاطب را مستقیماً به میدان گاوبازی پرتاب می‌کند. پیکاسو در این اثر، نه‌تنها مهارت گرافیکی خود را به رخ می‌کشد، بلکه روح خشن و تراژیک گاوبازی را هم در ساده‌ترین و بی‌پیرایه‌ترین شکل خود نشان می‌دهد. تضاد میان نور و تاریکی در این اثر، یادآور تقابل مرگ و زندگی در میدان گاوبازی است؛ همان درامی که همواره او را مجذوب خود می‌کرد.
هنر گاوبازی؛ نمایشی از وحشی گری و شکوه
در اثر «هنر گاوبازی»، پیکاسو با زبانی انتزاعی‌تر، به این سنت اسپانیایی پرداخته است. او اینجا بیشتر از فرم‌های مینیمال استفاده می‌کند، اما همچنان تنش، هیجان و قدرت در آثارش موج می‌زند. اگرچه در نگاه اول ممکن است اثر ساده به نظر برسد، اما با دقت بیشتر، ریتم پرتنش و خشونت پنهانی که در ضربه‌های قلم و تضاد رنگ‌ها وجود دارد، به چشم می‌آید. این اثر، گاوبازی را نه‌تنها به‌عنوان یک ورزش یا سنت، بلکه به‌عنوان یک کنش آیینی بازنمایی می‌کند؛ جایی که مرگ و شکوه در هم تنیده می‌شوند.
پیکاسو؛ همیشه در تب و تاب نوآوری
پیکاسو هنرمندی بود که هیچ‌گاه در یک سبک یا تکنیک متوقف نشد. او از کوبیسم تا رئالیسم، از سرامیک تا چاپ، از طراحی تا مجسمه‌سازی، همواره در جستجوی راه‌های تازه‌ای برای بیان هنری بود. در آثاری مانند “تروماکیا” و «هنر گاوبازی»، می‌توانیم ردپای همین ناآرامی و جستجوگری را ببینیم؛ نوعی کشف و شهود بی‌پایان که پیکاسو را به یکی از تأثیرگذارترین هنرمندان قرن بیستم تبدیل کرد.
حالا که این نمایشگاه فرصتی را فراهم کرده تا مخاطبان ایرانی از نزدیک با برخی از آثار او روبه‌رو شوند، می‌توان انتظار داشت که این رویداد، تأثیری عمیق بر فضای هنری کشور بگذارد و این پرسش مطرح است که آیا با آمدن پیکاسو به تهران ما آماده‌ایم که جهان‌بینی او را درک کنیم؟
حورا خاکدامن/کیوریتور و منتقد هنری
انتهای پیام
