بیماری آبله میمون که به تازگی در کانون توجهات در دنیا قرار گرفته، از چند مورد ابتلا در خارج از مناطق بومی این ویروس، به بیش از ۱۶۰۰ مورد ابتلا تنها ظرف چند هفته رسید. بخاطر نگرانی‌هایی که در دوران کرونا به وجود آمده بود، جای تعجب نیست که مردم تصور کنند که آیا احتمال دارد این بیماری نیز به یک همه گیری تبدیل شود یا خیر.

آبله میمون بر خلاف نامش، بیشتر در میان جوندگان و سنجاب‌ها در آفریقای مرکزی و غربی یافت می‌شود. با این حال، در میان مردم پرسش‌هایی از این دست که آیا این ویروس در حال گسترش در میان مناطقی است که چراگاه طبیعی حیوانات است، به وجود آمده است و این پرسش نیز وجود دارد که آیا این ویروس به هنگام انتقال از یک انسان به انسان دیگر، دچار جهش می‌شود تا به شکلی کارآمدتر عمل کند؟

البته باید بگوییم ما همگی تقریبا امروزه با سویه‌های کرونا آشنایی داریم: آلفا، بتا، گاما، دلتا، اُمیکرون.

تفاوت کلیدی که میان آبله میمون و کرونا وجود دارد، این است که ویروس «آبله میمون» یک «دی ان‌ای ویروس» است؛ حال آنکه ویروس کرونا یک «آر ان‌ای ویروس» می‌باشد. به طور خلاصه بایستی گفت «آر ان‌ای ویروس ها» در قیاس با «دی ان‌ای ویروس ها» به هنگام تکثیر اشتباهات بیشتری در کد ژنتیکی خود مرتکب می‌شوند. این اشتباهات بیشتر به معنای «جهش بیشتر» است و در نتیجه، احتمال بیشتری وجود دارد که نسخه جدیدی از ویروس رخ دهد که به نسبت نسخه قدیمی تر، طبق مفهوم داروینی، با محیط جدید سازگارتر باشد.

اما «دی ان‌ای ویروس»‌ها به مانند آبله میمون، پایدارتر هستند. آن‌ها قادر به «نمونه خوانی» ژنوم خود هستند؛ بنابراین به ندرت اشتباهات (یعنی همان سویه‌هایی که به سبب اشتباه خوانشی رخ می‌دهد) مشاهده می‌شود. البته این، بدان معنا نیست که «دی ان‌ای ویروس ها» به کلی نمی‌توانند تغییر کنند؛ اما باید گفت احتمال تغییر در ان‌ها کمتر از «آر ان‌ای ویروس» هاست.

بایستی گفت «پاکس ویروس‌ها (Poxviruses) که قابلیت مبتلا کردن انسان را دارند، شامل «آبله» (که اکنون به لطف واکسن‌ها منقرض شده است)، «آبله گاوی»، «مولوسکوم عفونی» (molluscum contagiosum) و «آبله میمون» می‌شود؛ اما شامل آبله مرغان که نه از پاکس ویروسهاست و نه در مرغ یافت می‌شود را شامل نمی‌گردد.

منبع: پایگاه The Conversation