داوید دخئا در طبقه یازدهم هتل منچستریونایتد در مرکز پرث است و از او در مورد دستگاه فکس سوال میشود. دستگاه فکس معیوبی که باید مدارک حیاتی انتقالش از منچستریونایتد به رئال مادرید را در تابستان ۲۰۱۵ منتقل میکرد.
دخئا میتوانست به زادگاهش بازگردد و به باشگاهی بپیوندد که در هفت سال آینده چهار قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد. در عوض، دروازهبان اسپانیایی در اولدترافورد ماند و مدال قهرمانی جام حذفی، جام اتحادیه و لیگ اروپا را به عنوان قهرمانی لیگ برتری که در دومین فصل خود تحت هدایت سرالکس فرگوسن در سال ۲۰۱۳ به دست آورده بود، اضافه کرد.
در ادامه مطلب متوجه خواهید شد که آیا دخئا از ماندن در اولدترافورد و تجربه دوران افول فصل گذشتهای که آنرا شرمآور و فاجعه میداند، پشیمان است یا خیر.
نه، پشیمان نیست. او در مورد دست سرنوشت که آینده او را به این شکل رقم زده نگاهی فیلسوفانه دارد. او با شور و شوق در مورد عشقش به یونایتد و منچستر صحبت میکند، جایی که پس از امضای قراردادی ۱۸.۹ میلیون پوندی از اتلتیکو مادرید در سال ۲۰۱۱ تبدیل به خانهاش شده است. او پس از فیل جونز دومین بازیکن پرسابقه یونایتد به حساب میآید.
دخئا که اکنون ۳۱ ساله است و یک دختر یک ساله دارد میگوید از اینکه تا پایان دوران حرفهای خود در اولدترافورد بماند خوشحال خواهد شد. در حالی که یک سال از قرارداد هفتهای ۳۷۵۰۰۰ پوندیاش باقی مانده، میگوید: «بله، اگر ممکن باشد چرا که نه. من واقعا خوشحال خواهم شد که تا هروقتی من را بخواهند در اینجا بمانم. اگر اجازه بدهند اینجا بمانم میمانم. من اینجا واقعاً راحتم، واقعاً خوشحالم و امیدوارم تا قبل از رفتنم جام به دست بیاوریم.»
حرفهای دخئا ما را دوباره به یاد ماشین فکس و فرصت از دست رفته پیوستن به رئال مادرید و لیگ قهرمانان میاندازد. دخئا میگوید: «برایم مهم نیست. من فقط به منچستر فکر میکنم. اینجا خانه من است و احساس خیلی خوبی دارم. امتیاز بزرگی برای من است، حضور در این باشگاه باعث افتخارم است و یکی از بهترین چیزها برایم این است که بخشی از این باشگاه باشم. هم روزهای بد داشتیم هم روزهای خوب. اما باشگاه را دوست دارم. البته که هرکسی میخواهد برنده باشد اما چه ببریم چه ببازیم، بودن در این باشگاه از هر جامی بالاتر است.»
یونایتد در فصل گذشته بدترین دوران تاریخش را زیر نظر اولهگنار سولشائر و رالف رانگنیک گذراند. بازیکن اسپانیایی معتقد است که این یک نقطه ضعف در دوران حرفهای یونایتد بوده است. «بله، برای من و برای همه فصل بسیار سختی بود. حتی شرمآور. بعضی از بازیها افتضاح بودند، به معنی واقعی کلمه فاجعه! ما باید از فصل گذشته درس بگیریم و بدانیم که این اتفاق دیگر نباید رخ بدهد. خیلی سخت بود، ما قادر به پیروزی نبودیم. شکستهای ۴-۰ و ۵-۰ غیر قابل قبول بودند. گاهی برای بالا رفتن و ادامه دادن باید درد را احساس کنی.»
دخئا به عنوان بهترین بازیکن سال یونایتد انتخاب شد و این عنوان را به چهار عنوان قبلی بازیکن سالش اضافه کرد. وقتی صحبت ژوزه مورینیو یادآوری میشود که میگفت اصلاً نشانه خوبی برای یک باشگاه نیست که یک دروازهبان بهترین بازیکن بشود، به نشانه موافقت سرش را تکان میدهد. ادامه میدهد: «بله، کاملاً موافقم. البته برای من خوب است. من عاشق کسب افتخارات هستم، اما کاملاً با صحبتهای او موافقم. مهاجم یا هافبک باید این جایزه را برنده شود. مطمئناً این فصل همینطور خواهد شد.»
در مدت کوتاهی که اریک تنهاخ سرمربی جدید یونایتد شده حس مثبتی در باشگاه ایجاد شده است. او کارش را خیلی خوب شروع کرده و در سه بازی تور پیشفصل هرسه را قاطعانه برنده شده است.
دخئا از ایدههای جدید و نظم و انضباط سختی که تنهاخ با خودش آورده استقبال میکند و میگوید: «ما به فرهنگ بهتر فوتبال نیاز داشتیم، که فقط به فوتبال فکر کنیم و نه چیز دیگری. با مربی جدیدمان در مسیر خوبی هستیم. او روی فوتبال و چیزی که ما نیاز داشتیم کاملاً متمرکز است. نمیتوانیم برای جلسات یا تمرین دیر کنیم. دقیق و سروقت بودن اصل حرفهای بودن است. او صد در صد تمرکزمان را میخواهد. ما باید خودمان را با او تطبیق بدهیم. در این سه بازی نشان دادیم که در حال پرس کردن هستیم. میخواهیم توپ را بدست بیاوریم و بازی را دیکته کنیم. میخواهیم بازی تحت کنترل ما باشد.»
این نظر که دخئا از عقب چندان خوب بازی نمیکند کمی تند و ناراحتکننده است. میگوید: «فکر میکنم قبلاً نشان دادهام. اگر بازیهای من با تیم ملی یا زمانی که در ابتدا با سر الکس بازی میکردیم را تماشا کنید، میتوانید بازی من را ببینید، نیازی نیست به کسی نشان دهم. من سالهاست که بازی میکنم. مثل همیشه ساکت و آرام میمانم و سعی میکنم آرامشم را به تیم نشان دهم و از عقب بازی کنم. اما مهمترین چیز برای من این است که سیوها را انجام دهم و به تیم کمک کنم.»