به گزارش ادراک خبر به نقل از تسنیم از اصفهان، علیرضا ایزدی در جمع خبرنگاران پیرامون بافت و بافتزدایی در شهرهای تاریخی به ویژه اصفهان اظهار داشت: در طول سالهایی که زمین ارزش پیدا کرده نگاه ما از نگاه فرهنگی به سمت نگاه اقتصادی نسبت نسبت به بافت حرکت کرده است. باید دانست که داشتن دیدگاه […]
به گزارش ادراک خبر به نقل از تسنیم از اصفهان، علیرضا ایزدی در جمع خبرنگاران پیرامون بافت و بافتزدایی در شهرهای تاریخی به ویژه اصفهان اظهار داشت: در طول سالهایی که زمین ارزش پیدا کرده نگاه ما از نگاه فرهنگی به سمت نگاه اقتصادی نسبت نسبت به بافت حرکت کرده است. باید دانست که داشتن دیدگاه صرفاٌ اقتصادی به هرچیزی و در هرجایی آسیبزا است که این موضوع بدترین نقطه داستان بافت تاریخی کشور است. متأسفانه مردم را در این مسیر از این بافت حذف کردهایم و ضروری است که بدانیم دولت در طول تاریخ به معنای عام هیچگاه نگهدارنده بافت تاریخی نبوده است.وی با بیان آنکه نسبت به حوزه شهرسازی نگاه انتفاعی وجود دارد، افزود: ما در حوزه توسعه شهریمان بدون در نظر گرفتن هویت اصلی شهری نگاه انتفاعی بر بافت و املاک داشتهایم و همین موضوع موجب ایجاد خیابان و شکل هندسی جدید بدون در نظر گرفتن هویت و پیشینه فرهنگی شده است.هرچه مردم در احیاء بافت تاریخی بیشتر دخالت داشته باشند اتفاقات بهتری را شاهد خواهیم بود.مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اصفهان تصریح کرد: در اصفهان باید مقداری به نیمه پرلیوان توجه کرد چرا که آنچه در نظام و مدیریت شهری امروز اصفهان شاهد هستیم، برای من نوید آیندهای بهتر را میدهد. امروز در بافت به دنبال آن هستیم که مردم را به عنوان صاحبان اصلی این بافت ببینیم و مدیریت شهری در این زمینه همراه است. هرآنچه بتوانیم مردم را به شرط احیاء اقتصاد فرهنگی به بافت وارد کنیم موفقتر خواهیم بود.وی گفت: خوشبختانه مجموعه مدیریت استان و شهر اصفهان به عنوان اصلیترین خواستگاه این تفکر به دنبال آن است که مردم را با بافت آشتی دهد و آن را احیاء کند. هرچه مردم در احیاء بافت تاریخی بیشتر دخالت داشته باشند اتفاقات بهتری را شاهد خواهیم بود. همچنین درخصوص وضعیت کنونی میزان پیشروی بافتزدایی در اصفهان باید گفت که در تصمیمگیری که در کمیسیون ماده ۵ در معاونت عمرانی اتفاق میافتد و پیوست فرهنگی که در شهرداری در حوزه بافت وجود دارد نوید بسیار خوبی برای احیاء مجدد بافت میتوان داد.ایزدی پیرامون آنچه در مرمت گنبد مسجد امام(ره) به وقوع پیوسته و به چه میزان قابل بهبود است خاطرنشان کرد: اینکه مردم دغدغه مسائل فرهنگی و مواریث فرهنگی را داشته باشند، اتفاق خوبی است. اگر این دغدغه را ۲۰ سال پیش داشتیم شاهد آسیبهای کمتری در حوزه بناهای تاریخی بودیم. در قرن اخیر در مورد مسجد امام(ره) و گنبد آن در سالهای ۱۳۱۶ و ۱۳۲۸ اتفاقاتی بر پیکر گنبد وارد شده است.مرمتی که همچون گنبد مسجد امام(ره) اینگونه داربست بر پیکرهاش باشد را قبول ندارم وی با بیان آنکه مرمت بسیار سختتر از بهسازی و نوسازی مجدد است، بیان کرد: در طول دهه ۸۰ به طور مجدد تغییرات و مرمت اساسی درخصوص گنبد مسجد امام(ره) صورت میگیرد که مرمت به طور مجدد در سال ۱۳۸۹ به صورت کامل آغاز میشود. مرمت علیرغم آنکه کار علمی و تخصصی است اما این تخصصی بودن گاهی با سلیقههای مختلف اجرا میشود. مرمتی که این نوع داربست بر پیکره بنای تاریخی ایجاد شود را قبول ندارم. وزن چندتنی که بر پیکره گنبد به واسطه داربست وارد شده که موجب ایجاد تصویر ذهنی مردم و مخاطبان از گنبد مسجد امام(ره) شده است مناسب نیست، به همین دلیل از روزی که در اصفهان بر سر کار آمدم اصرار بر باز شدن داربست از این گنبد داشتم. نوع نظارت بر مرمت گنبدهای مسجد امام(ره) و شیخ لطفالله مشکل دارد مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اصفهان با بیان آنکه نگرانیهایی را درخصوص نقوش و اعوجاجات گنبد مسجد امام(ره) پیشبینی میکردیم، گفت: یکی از نگرانی که وارد است، نوع نظارت ماست که مشکل دارد. ما بر مقوله مرمتهایی که انجام میدهیم نظارت را آمیخته با نگاه و متخصصان علمی این نوع فعالیتها نمیبینیم و همین موضوع منجر به بروز مشکل در طولانی مدت میشود. باید توجه داشت که میدان نقش جهان فضای عادی نیست بلکه هویت تاریخی یک کشور است که همین امر آن را به ثبت جهانی رسانده است. وی افزود: نگرانی ما بعد از باز کردن داربست گنبد مسجد امام(ره) مشخص شد و فرضیه ما در صورت بهرهمندی از اهل فن صاحب سبقه در کنار علم روز نسبت به این گنبد نفیس حل خواهد شد چرا که مرمت علمی پویاست که به طور دائمی نیازمند بروزرسانی است. درخصوص مرمت گنبد مسجد شیخ لطفالله استاد رضایت به عنوان یکی از بزرگترین اساتیدی بودند که در حوزه کاشی داشتیم و استاد پاکدل نیز در حوزه مرمت گنبد مسجد امام(ره) یکی از قدیمیترین افرادی است که در این حوزه فعالیت میکند که در این باره بحثی در مورد اشخاص نداریم.در حوزه میراث فرهنگی کار با شیوه قراردادهای پیمانی به سرانجام نمیرسدایزدی با اشاره به وجود برخی مشکلات پشت پرده، بیان کرد: برخی از مشکلات اصلی ما به بودجههای کاری باز میگردد. در گذشته شیوههای قراردادها براساس قانون امانی بود که امروز پیمانی است، و کار در حوزه میراث فرهنگی با پیمان به سرانجام نمیرسد. ما بایستی برای بناهای نفیسمان که واجد ارزش جهانی هستند نگاه و نسخه جداگانه داشته باشیم. امروز ۱۲۰۰ میلیارد تومان برای مرمت کلی میدان نقش جهان نیاز است که با میزان داراییهای ما تطابق ندارد و باید توجه داشت که میزان دارایی بر سطح کیفیت مرمت اثرگذار است. برخی رفتارها لطمات جدی بر میدان نقش جهان و ابنیههای تاریخی وارد میآوردوی ادامه داد: امروز به دستور وزیر میراث فرهنگی، شورای عالی نظارت را در اصفهان تشکیل دادیم، باید بر آثار تاریخی اصفهان نگاه ویژهای وجود داشته باشد چرا که ایران است و اصفهان، با مبالغ کنونی آنچه در اصفهان وجود دارد به سرانجام نمیرسد. میدان نقش جهان یک نسخه واحد و جداگانه نیاز دارد، همین امروز در بهار امسال تردد اتوبوس در بنای تاریخی واجد ارزشی که داریم خود معضل است چرا که آن بنا دیگر تکرارپذیر نخواهد بود که این دست موضوعات پیرو رفتارهای ما صورت میپذیرد. بخشی از رفتارها و اقدامات لطمات جدی بر پیکره میدان وارد میکند.بدون شک تنها راه نجات اصفهان از فرونشست و حفظ بناهای تاریخی جریان دائمی زایندهرود استمدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اصفهان با بیان آنکه همانگونه که زایندهرود برای اصفهان و ایران اهمیت دارد، بناهای تاریخی نیز اهمیت دارند، تصریح کرد: آقای مهندس ضرغامی اشاره کردند که به هرکدام از این بناهای ما با توجه به بودجهمان ۶ میلیون تومان میرسد که با این مبلغ اقدام خاصی نمیتوان انجام داد. همه میدانیم که زایندهرود به عنوان منبع تغذیه سفرهها و آبخوانهای ما، نبودش به معنای فرونشست است. علت شاهکار بودن میدان نقش جهان آن است که روی خاک دستی ایجاد شده است که نشان از میزان بالا بودن سطح آب دارد و همین موضوع از دلایلی است که در اصفهان شاهد ساخت زیرزمینها نیستیم. وی خاطرنشان کرد: فاجعه آنجا است که اگر زایندهرود جاری نباشد و دچار فرونشست شویم بسیاری از سازههای ما تحت تأثیر قرار خواهند گرفتند. پلهای اصفهان تنها پل ارتباطی نیستند بلکه هویت شهرسازی و پلهای آبی هستند. بدون شک تنها راه نجات اصفهان جاری بودن زایندهرود است. ۱۶۳/