آرتین زهرابی؛ اتفاق تلخی برای فوتبال ایران در آستانه برگزاری جام جهانی ۲۰۲۲ قطر رخ داده است؛ حادثه ای که نشانه کاهش اشتیاق و دلبستگی عمومی به نتایج تیم ملی است.
پس از ماجراهایی که در راه آماده سازی تیم ملی پس از صعود به جام جهانی اتفاق افتاد، باور عمومی بر مدار «هر چه شد، شد» دور می‌زند!
اینکه در تاریخ رقابت‌های جام جهانی هرگز به دور دوم صعود نکرده ایم و باز اینکه می‌خواهیم هر ۳ بازی را در قطر ببازیم؛ حالا چه بازی تدارکاتی داشته باشیم یا نه! اینکه هیچ تفاوتی ندارد تیم ملی در چه شرایطی قرار داشته باشد؛ مگر می‌توانیم انگلیس را شکست بدهیم و البته آمریکا هم تیم ۱۹۹۸ نیست و مقابلش شانس چندانی نداریم!
بی تعارف، این روحیه ای نبود که پیش از این در افکار عمومی سراغ داشته باشیم. شهروندان فوتبالدوست ما عموما مطالبه گر بودند؛ متقابلا پرسشگر و اهل جستجو و کنکاش…
افکار عمومی تا جایی پیش رفته بود که از تیم ملی ایران، توقع شکست یاران لیونل مسی را در جام جهانی ۲۰۱۴ داشت. خیلی‌ها بابت شکست مقابل اسپانیا زانوی غم بغل گرفتند و اشک می‌ریختند و از تساوی با پرتغال (مقابل هم تیمی‌های رونالدو) در جام جهانی ۲۰۱۸ و ناکامی‌در صعود به دور دوم، ابراز نارضایتی می‌کردند.
حالا موج بی تفاوتی‌ها به جایی رسیده که هر چه بادا باد، به یک شعار پوچ تبدیل شده است؛ «ما که می‌خواهیم هر ۳ بازی را در جام جهانی ببازیم؛ پس چرا از حالا حرص و جوش بخوریم.»
به راستی چه شد که چنین شد؟
