دانشمندان با استفاده از نمونه‌های جمع‌آوری‌شده توسط ماموریت هایابوسا۲(Hayabusa۲) محاسبه کرده‌اند که اگر سیارک ریوگو به سیاره ما برخورد کند، چه اتفاقی رخ خواهد داد. پیش‌بینی نتیجه‌ی چنین برخوردی به لطف تجزیه و تحلیل نمونه‌های بازگردانده شده به زمین توسط فضاپیمای هایابوسا۲ آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن(JAXA) امکان‌پذیر شد. ساتوشی تاناکا(Satoshi Tanaka)، استاد گروه علوم منظومه […]
دانشمندان با استفاده از نمونه‌های جمع‌آوری‌شده توسط ماموریت هایابوسا۲(Hayabusa۲) محاسبه کرده‌اند که اگر سیارک ریوگو به سیاره ما برخورد کند، چه اتفاقی رخ خواهد داد.
پیش‌بینی نتیجه‌ی چنین برخوردی به لطف تجزیه و تحلیل نمونه‌های بازگردانده شده به زمین توسط فضاپیمای هایابوسا۲ آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن(JAXA) امکان‌پذیر شد.
ساتوشی تاناکا(Satoshi Tanaka)، استاد گروه علوم منظومه شمسی آژانس فضایی چین، با ارائه نتایج محاسبات در هشتمین کنفرانس دفاع سیاره‌ای در وین، اتریش، بر اهمیت انجام چنین تخمین‌هایی برای تلاش‌های دفاعی سیاره‌ای حتی در مورد سیارک‌هایی مانند ریوگو که در حال حاضر بی‌خطر هستند، تاکید کرد.
هایابوسا۲ که در ماه دسامبر سال ۲۰۱۴ پرتاب شده بود، پس از سفری ۴۲ ماهه در ماه ژوئن سال ۲۰۱۸ به ریوگو رسید. این سیارک با عرض تقریبی ۰.۶ مایل(۹۰۰ متر) که در فاصله ۱۸۶ میلیون مایلی(۳۰۰ میلیون کیلومتری) از زمین قرار دارد برای زمین بی‌خطر است. هایابوسا۲ علاوه بر جمع‌آوری نمونه‌هایی که در سال ۲۰۲۰ به زمین بازگردانده شدند، چندین سطح‌نورد را نیز بر روی سیارک فرود آورد و دو پرتابه را به این صخره فضایی کوباند.
هایابوسا۲ در آزمایشی موفق شد دو پرتابه یک کیلوگرمی را با سرعت دو کیلومتر در ثانیه به سمت این صخره فضایی پرتاب کند که این منجر به تشکیل دهانه‌ای به قطر تقریبی ۲۰ متر روی آن شد.
بر اساس این داده‌ها، ریوگو، که در حال حاضر تخمین زده می‌شود که از ۱۰۰ هزار کیلومتر به زمین نزدیک‌تر نمی‌شود، یک سیارک سنگی با استحکام مکانیکی پایین در مقایسه با سنگ‌های معمولی است. این بدان معناست که اگر این سیارک به سمت زمین حرکت کند، دانشمندان باید مراقبت زیادی برای جلوگیری از شکستن آن انجام دهند و حتی تلاش کنند آن را با استفاده از چیزی مانند کاوشگر دارت(DART) که در ماه سپتامبر سال ۲۰۲۲ به قمر دیمورفوس سیارک دیدیموس برخورد کرد، منحرف کنند.
تاناکا توضیح داد که بدون مداخله انحرافی، اگر سیارک ریوگو به سمت زمین بیاید و با زاویه ۴۵ درجه و با سرعتی در حدود ۱۷ کیلومتر در ثانیه وارد جو زمین شود در ارتفاع حدود ۴۰ تا ۳۵ کیلومتری درهم می‌شکند.
این پدیده منجر به یک «انفجار هوایی» مشابه آنچه در ماه فوریه سال ۲۰۱۳ بر فراز روسیه رخ داد، می‌شود. در آن زمان شهاب‌سنگ چلیابینسک(Chelyabinsk) در ارتفاع حدودی ۳۰ کیلومتری بر فراز زمین منفجر شد. در نتیجه‌ی این انفجار یک تابش نور درخشان و یک انفجار جوی معادل انفجار ۴۰۰ تا ۵۰۰ کیلوتن TNT پدیدار شد. این مقدار از انرژی ۳۳ برابر انرژی آزاد شده توسط بمب اتمی است که هیروشیما را در پایان جنگ جهانی دوم ویران کرد.
انفجار این شهاب‌سنگ تقریبا ۱۵۰۰ نفر را مجروح کرد که عمدتا به دلیل ریزش آوار و شیشه‌های خرد شده بود. شهاب سنگ چلیابینسک با قطر تنها ۲۰ متر، بزرگترین جرمی بود که از سال ۱۹۰۸ از فضا وارد جو زمین شد و اندازه‌ی آن تنها کسری از اندازه ریوگو است.
تاناکا خاطرنشان کرد: ما در حال حاضر به اندازه کافی از قدرت کششی سیارک برای اطلاعات کافی نداریم که پیش‌بینی کنیم اگر سیارک به زمین برخورد کند اندازه‌ی قطعاتی که روی سیاره ما سقوط می‌کنند چقدر خواهد بود.
