به گزارش ادراک خبر و به نقل از گیزمگ، درد مزمن یا سندرم درد مزمن(Chronic pain) نوعی از انواع درد است که با عناوین دیگری از قبیل درد سوزشی کند، درد مبهم، درد ضربان دار و درد تهوع‌آور نیز شناخته می‌شود. حال محققان کانادایی اظهار کرده‌اند درمان برخی از اشکال درد مزمن با داروهای ضد التهابی ممکن است در واقع خطر تبدیل آن درد به یک بیماری مزمن را افزایش دهد. این مطالعه جدید که توسط محققان دانشگاه مک گیل انجام شد، مفاهیم کنونی در رابطه با چگونگی درمان درد مزمن را به چالش کشیده است.

تمرکز محققان کانادایی در این تحقیق این بود که بررسی کنند دقیقا چه چیزی باعث می‌شود درد حاد(acute pain) به یک بیماری مزمن تبدیل شود. اولین مرحله این مطالعه شامل مطالعه و بررسی بیان ژن‌های خاص در گروهی از بیماران مبتلا به کمردرد حاد بود.

اولین سرنخ غیرعادی که محققان طی این مطالعه به آن دست یافتند زمانی بود که محققان متوجه فعالیت گسترده ژن‌های مرتبط با سیستم ایمنی در بیمارانی شدند که به سرعت از کمردرد حاد خود بهبود یافتند. محققان دریافتند همان ژن‌ها در بیمارانی که در طولانی مدت از درد مزمن رنج می‌بردند، به طور واضح خاموش بود. در کل به نظر می‌رسد افرادی که کمتر احتمال دارد درد مزمن را تجربه کنند هنگامی که از درد مزمن رنج می‌برند واکشن التهابی شدیدی از خود نشان می‌دهند.

“لودا دیاتچنکو”(Luda Diatchenko) نویسنده ارشد این مطالعه در این باره گفت: در تجزیه و تحلیل ژن‌های افرادی که از درد پایین کمر رنج می‌برند، ما تغییرات فعال ژن‌ها در طول زمان در افرادی که دردشان از بین رفته بود مشاهده کردیم. به نظر می‌رسد تغییرات در سلول‌های خونی و فعالیت آن‌ها، مهم‌ترین عامل مهم در سلول‌هایی به نام نوتروفیل‌ها باشد.

نوتروفیل(Neutrophil) نوعی گویچه سفید بیگانه‌خوار است. نوتروفیل‌ها دارای کموتاکسی(شیمی‌رَوی) هستند و در دستگاه ایمنی بدن انسان، در خط دوم دفاع غیراختصاصی قرار دارند.

محققان پس از کشف این امر شگفت زده شدند و آن را غیرمنتظره خواندند زیرا داروهای ضد التهابی به طور معمول برای درمان درد پایین کمر استفاده می‌شوند و سال‌ها شواهد ثابت کرده‌اند که آنها به کاهش درد کمک می‌کنند. اما نتایج این مطالعه اولیه نشان داد که سرکوب یک پاسخ التهابی اولیه به درد می‌تواند به افزایش خطر ابتلا به درد مزمن منجر شود.

محققان برای آنکه از این امر مطمئن شوند چند آزمایش بر روی موش‌ها انجام دادند. هنگامی که موش‌ها دارای درد کمر از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی معمولی استفاده کردند، به رغم اینکه داروها در کوتاه‌مدت به‌عنوان مسکن/ضد درد موثر بودند اما احتمال بیشتری داشت که درد طولانی‌مدت را تجربه کنند اما از طرفی موش‌هایی که درد مشابهی داشتند و با سرم نمکی یا مسکن‌های متفاوت درمان شده بودند، کمتر احتمال داشت علائم درد مزمن را تجربه کنند.

در گام بعد محققان به طور خاص سلول‌های ایمنی به نام نوتروفیل‌ها را مورد بررسی قرار دادند. آنها دریافتند که مسدود کردن مستقیم فعالیت این سلول‌ها به پاسخ‌های درد در آزمایش‌های حیوانی منجر می‌شود.

“جفری موگیل”(Jeffrey Mogil) از دیگر نویسندگان این مطالعه اظهار کرد: نوتروفیل‌ها بر مراحل اولیه التهاب تسلط دارند و زمینه را برای ترمیم آسیب بافتی فراهم می‌کنند. التهاب به یک دلیلی رخ می‌دهد و به نظر می‌رسد که تداخل در آن خطرناک است.

در نهایت، محققان به بررسی سوابق پزشکی نیم میلیون نفر در بریتانیا پرداختند. این تحقیق به طور قابل توجهی نشان داد افرادی که داروهای ضد التهابی برای کمردرد مصرف می‌کنند، در مقایسه با افرادی که استامینوفن یا داروهای ضد افسردگی مصرف می‌کنند، حدود ۷۵ درصد بیشتر احتمال دارد که دو تا شش سال بعد علائم درد مزمن مداوم را گزارش کنند.

محققان می‌دانند که یافته‌های آنها احتمالا بحث‌برانگیز خواهد بود، زیرا درمان درد حاد با داروهای ضد التهابی برای دهه‌ها روش استاندارد بوده است.

دیاتچنکو گفت: گام بعدی انجام یک کارآزمایی تصادفی کنترل‌شده است که نتایج بلندمدت داروهای ضدالتهابی و سایر مسکن‌ها را بر روی درد مزمن مقایسه می‌کند.

یافته‌های این مطالعه در مجله “Science Translational Medicine” منتشر شد.

انتهای پیام