پژوهشگران “دانشگاه ایالتی اوهایو”، هدف مولکولی جدیدی را برای درمان سرطان شناسایی کردهاند. به گزارش ادراک خبر و به نقل از وبسایت رسمی “دانشگاه ایالتی اوهایو” (OSU)، پژوهشگران به تازگی یک هدف مولکولی را شناسایی کردهاند که ممکن است به کشف داروهای جدیدی برای سرطان با کمترین عوارض جانبی کمک کنند. پژوهشهای پیشین نشان دادهاند […]
پژوهشگران “دانشگاه ایالتی اوهایو”، هدف مولکولی جدیدی را برای درمان سرطان شناسایی کردهاند.
به گزارش ادراک خبر و به نقل از وبسایت رسمی “دانشگاه ایالتی اوهایو” (OSU)، پژوهشگران به تازگی یک هدف مولکولی را شناسایی کردهاند که ممکن است به کشف داروهای جدیدی برای سرطان با کمترین عوارض جانبی کمک کنند.
پژوهشهای پیشین نشان دادهاند که “فاکتور رشد اندوتلیال عروقیA” (VEGF-A) که یک سیتوکین قوی است و همین طور دوپامین که یک انتقالدهنده عصبی و هورمون عصبی است، نقشی اساسی در بسیاری از عملکردهای فیزیولوژیکی و پاتولوژیکی بر عهده دارند. در این بررسی آزمایشگاهی جدید، دکتر “سوجیت باسو” (Sujit Basu)، پژوهشگر دانشگاه ایالتی اوهایو و همکارانش، تجزیه و تحلیل پیشبالینی بیشتری را در مورد فاکتور VEGF-A به عنوان هدفی برای توسعه روشهای جدید درمان سرطان انجام دادند.
این گروه پژوهشی برای نخستین بار دریافتند که VEGF-A میتواند بیان گیرندههای دوپامین را در سلولهای اندوتلیال افزایش دهد و میتوان آن را تحریک کرد تا رشد رگهای خونی که باعث پیشروی و گسترش چندین بیماری از جمله سرطان روده بزرگ و سرطان تخمدان است، متوقف شود. سندروم تحریک بیش از اندازه رشد این رگهای خونی، “رگزایی” نامیده میشود.
“باسو” گفت: این یک کشف بسیار قانعکننده است که راهی را برای توسعه درمانهای رگزایی، سرطان و سایر بیماریها هموار میکند که در آن، VEGF-A عامل شناختهشده پیشروی و گسترش بیماری است.
“باسو” خاطرنشان کرد که گزینههای گیرنده دوپامین برخلاف عوامل ضد رگزایی موجود، ارزان هستند و عوارض جانبی ثابت و قابل کنترلی دارند.
وی افزود: این داروها عاری از عوارض جانبی جدی داروهای ضد رگزایی موجود هستند که در حال حاضر در مراکز درمانی استفاده میشوند. ما معتقدیم که این داروها به عنوان یک روش درمانی مناسب برای سرطان و سایر بیماریهای ناشی از فاکتور VEGF-A، مستحق بررسی بیشتر هستند.
پژوهشگران انتظار دارند که در آینده نزدیک، بررسی این داروها را از طریق آزمایشهای بالینی آغاز کنند.
این پژوهش در مجله “Cell Science” به چاپ رسید.
انتهای پیام