بعد از پیروزی ۴-۲ مقابل هنگ کنگ در خبر ورزشی نوشتیم که با این دفاع، چه کار سختی مقابل قدرت‌های برتر قاره در مرحله بعد داریم. هنگ کنگ که در تمام ۵۰ سال بازی با ایران فقط یک بار به ما گل زده بود، در یک بازی دو گل زد و اگر خوش شانس نبودیم و داور در نیم ساعت اول بازی دو پنالتی برایمان نمی‌گرفت، کار ما برای بردن گره می‌خورد. اما آن بازی را بردیم تا طبق عادت ما ایرانی‌ها همه کمبودها و مشکلات فراموش شود. ولی بیایید یک بار دیگر مرور کنیم که چرا و چطور ایران آن مسابقه را برد؟ سه گل از مهدی طارمی و یک گل از سردار آزمون، زوج درخشان خط حمله که بدون تردید در پایان فوتبال نفرات دوم و سوم تاریخ گلزنی ایران خواهند بود.
سردار و طارمی سال‌هاست کنار هم بازی می‌کنند و یک رقابت شخصی برای درخشش در سطح بالای اروپا دارند. این دو عامل کمک می‌کند که آنها در هر مسابقه تیم ملی برای گل زنی تلاش کنند و متاسفانه تلاش شخصی آنها باعث پوشیده ماندن کم کاری‌ها می‌شود. برابر ازبکستان زمانی که از دو ستاره بزرگ ما کاری برنیامد، به راحتی مشخص شد که چه کار سختی در فوتبال داریم. فوتبال یک ورزش گروهی و تیمی است و شما برای گل زدن و بردن بازی باید برنامه داشته باشید. تا کی و تا کجا می‌توان به درخشش فردی ستاره‌ها دل بست؟
دیدیم که یک مربی کاربلد مثل کاتانچ روی نیمکت ازبکستان همان کاری را کرد که قبلاً با عراق کرده بود. همان کاری که تمام مربیان ریز و درشت دنیا هر روز و هر هفته برای تیمشان می‌کنند، آنالیز بازی رقیب و از کار انداختن ستاره‌های موثر حریف! در بازی مقابل ازبکستان سردار و طارمی اصلاً صاحب موقعیت گل زنی نشدند چرا که کاتانج به خوبی تیم ما را آنالیز کرده بود. کاری که او توانست در مرحله اول با ازبکستان انجام دهد، چرا و چطور نباید در مرحله بعد مقابل رقبای قدرتمند تکرار شود؟
در مرحله بعد ما حداقل با ۳ رقیب بزرگ روبرو خواهیم شد و از همین حالا همه آنها طارمی و سردار را بسته‌اند. سوال اینجاست که چه برنامه‌ای برای گلزنی و پیروزی داریم؟ چرا همه فکر می‌کنند چون آسیا هشت و نیم سهمیه دارد، ایران قطعاً به جام جهانی رسیده؟
