به گزارش خبرورزشی، هنوز خیلی از ماجرای اهدای حواله خودروهای چند ده میلیاردی به فوتبالیست‌ها نگذشته، حرفهایی که به کشتی‌گیران و ورزشکاران المپیکی ما در سایر رشته‌ها برخورد و بسیاری از آنها را وادار به واکنش کرد که البته با وساطت بزرگترها غائله پایان یافت اما آتش زیر خاکستر ماند…
متاسفانه اساس ورزش در کشور ما بر پایه ناعدالتی استوار شده چرا که مدیران ما سر جای واقعی خود نیستند. در تمام دنیا فوتبال تافته جدا بافته است، اما خودش خرج خود را در می‌آورد. پس هر چقدر دوست دارد به ستاره‌هایش می‌دهد و به کسی هم مربوط نیست اما در کشورهایی مثل کشور ما که ورزش کلاً و جزئاً دولتی است، هرگز چنین شکاف طبقاتی را نمی‌بینیم.
در کشور ما فوتبال مستقل نیست. درآمد و سرمایه ندارد و کلا از بیت المال ارتزاق می‌کند اما با ارقام بسیار نجومی که به فوتبالیست‌ها می‌دهند، صدای سایر قهرمانان را در می‌آورند. به خصوص که حاصل کار هم اختلافی فاحش دارد، هیچ تیم باشگاهی و ملی ما در این چهار دهه به هیچ عنوان و افتخار حتی قاره‌ای نرسیده در حالی که کشتی‌گیران و وزنه‌برداران یا تکواندو و ستاره‌های رشته‌های دیگر، قهرمان المپیک و جهان می‌شوند.
کسانی که دستی بر آتش ورزش دارند خوب می‌دانند که المپیک یعنی چه، یک مدال در المپیک برای بسیاری از کشورهای دنیا آنقدر می‌ارزد که میلیاردها دلار صرف ورزش خود می‌کنند. دارنده یک مدال در المپیک به همراه خانواده، مربیان و کل همشهریانش تا پایان عمر بیمه می‌شود، خانه و محل تمرین طرف موزه می‌شود و اگر بخواهد، رئیس جمهور کشورش هم می‌شود!
اما ببینید که اینجا ما به قهرمانان جهان و المپیک قابلمه می‌دهیم یا کارت هدیه یک میلیون تومانی خالی! و در همان لحظه با بازیکن ۲۰ ساله‌ای که حتی به تیم ملی هم دعوت نشده، قرارداد ۳۰ میلیاردی می‌بندیم! آن هم فقط برای یک سال! فوتبالیست در کشور ما لااقل ۲۰ سال قرارداد می‌بندد و بعد هم به عنوان مربی یا مشاغل در حاشیه تیم‌ها، سالیانه چند میلیارد درآمد دارد اما در سایر رشته‌ها….
کاش کسانی که متوجه این فاجعه نیستند فقط یک روز و یک جلسه به تماشای تمرین کشتی بروند. فقط تماشا کنند نه اینکه تمرین کنند، ببینند که آیا تحمل یک روز زندگی مثل یک کشتی‌گیر را دارند؟ قهرمانی که یک سال شب و روز تنها برای یک روز در سال زحمت می‌کشد و در یک لحظه روی تشک با یک اشتباه تمام زحماتش به هدر می‌رود.
از هر چند میلیون ورزشکار حرفه‌ای در هر رشته و هر وزن، هر چهار سال یک بار یک نفر قهرمان المپیک می‌شود. افتخاری که تا ابد برای کشور و خود آن فرد باقی می‌ماند و ببینید حالا که تازه مدیران ما از خواب بیدار شده‌اند، برای دارنده این مدال چه در نظر گرفته‌اند. پاداش‌هایی که همین حالا هم بسیار کم است اما اصلاً به کسی بر نمی‌خورد….
وزارت ورزش ۸ و کمیته المپیک ۱۰ میلیارد تومان به دارنده مدال طلا می دهند. بجز کشتی ما در سایر رشته ها شانسی برای طلا در پاریس نداریم. فدراسیون کشتی هم علاوه بر پاداش ۱۸ میلیارد تومانی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک برای طلایی‌های المپیک، به‌صورت جداگانه ۵ میلیارد تومان به طلایی‌های کشتی در پاریس پاداش داده و همچنین به مدت یک سال ماهانه ۱۰۰ میلیون تومان به آنها حقوق می‌دهد.
این پاداش برای مدال نقره یک میلیارد به همراه ۳۰ میلیون تومان حقوق ماهیانه است. همچنین دارندگان مدال برنز المپیک پاریس ۵۰۰ میلیون تومان پاداش و ماهیانه ۱۵ میلیون تومان حقوق دریافت خواهند کرد.
می‌بینید که برای کسی که برنده مدال طلا در رشته کشتی شود، مجموعاً ۲۳ میلیارد تومان – آن هم نه حالا بلکه در چند سال آینده – پرداخت خواهد شد. تازه اگر بدهند که می‌دانیم بسیاری از پاداش‌ها همیشه در حد وعده باقی می‌ماند! حقوق ماهیانه فدراسیون کشتی هم جمعاً می‌شود یک میلیارد و دویست میلیون تومان، یعنی اگر همین امروز پاداش مدال طلای المپیک را بدهند و حقوق را هم پیشاپیش، یکجا می‌شود ۲۴ میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان!
در حالی که به شهادت مالک نساجی باشگاه استقلال تنها برای رضایت‌نامه یک بازیکن ۲۲ ساله ۴۷ میلیارد تومان به باشگاه گل گهر پرداخت کرده است. بازیکنی که در اولین فصل حضور در لیگ برتر ۹ گل زده نزدیک به ۸۰ میلیارد تومان برای یک باشگاه آب خورده و تعداد بازیکنانی که بالای یک میلیون دلار برای یک سال قرارداد بسته‌اند، در همین فصل بیش از انگشتان یک دست است!
همه این‌ها در حالیست که همه می‌دانیم هیچ باشگاه ما در لیگ نخبگان حتی به جمع چهار تیم هم نخواهد رسید. پس می‌ماند فقط قهرمانی لیگ برتر که به یک تیم می‌رسد، یعنی تمام هزینه‌های دیگر باد هوا می‌شود و هدر می‌رود!
باز هم می‌گوییم که اگر فوتبال مستقل بود و از خودش پول در می‌آورد هیچکس مشکلی با این هزینه‌ها نداشت. اما وقتی که قرار است همه از کیسه بیت المال ارتزاق کنند، چرا باید اینقدر فرق بین یک قهرمان المپیک با یک بازیکن معمولی در داخل ایران باشد؟ تازه فوتبالی ها هرسال این پول را بگیرند و هر ۴ سال نهایتا یک یا دو نفر از سایر رشته ها نصف یا کمتر!
در جام ملت‌های آسیا قطر کم نبودند کسانی که نگران قهرمانی تیم ملی بودند. می‌دانید چرا؟ می‌گفتند در صورت این قهرمانی دیگر نمی‌شود از مدیران تا مربیان و بازیکنان این فوتبال را جمع کرد! آنها امروز که هیچ قهرمانی و عنوان و افتخاری حتی در سطح آسیا ندارند، این همه پر توقع و دستمزدهای کلان دارند، وای به حال روزی که یک عنوان قهرمانی هم چاشنی کارنامه آنها شود!
و مقایسه کنید رفتار این مدعیان را با یکی مثل حسن یزدانی که ۹ سال متوالی از تمام میادین جهانی و المپیک دست پر برگشت. اگر روزی یک تیم فوتبال ما قهرمان جام جهانی شود – یعنی همان جایگاه مدال طلای المپیک – به فوتبالیست‌ها چقدر پاداش خواهند داد؟
