جام ملت‌های ۲۰۰۰ لبنان در حالی آغاز شد که تیم ملی فوتبال ایران از نظر اغلب کارشناسان بخت اول قهرمانی این مسابقات محسوب می‌شد. درخشش ایران در جام جهانی ۱۹۹۸ و فتح بازی‌های آسیایی موجب شده بود تا بسیاری از فوتبال‌دوستان کشورمان شمارش معکوس برای فتح دوباره قاره کهن را آغاز کنند اما آرزوهایمان در دوم آبان سال ۱۳۷۹ پرپر شد.
شکست مقابل کره جنوبی
تیم ملی ایران که با پیروزی مقابل لبنان و عراق و البته مساوی برابر تایلند تحت عنوان تیم نخست راهی مرحله یک‌چهارم نهایی جام ملت‌های ۲۰۰۰ شده بود، دوم آبان سال ۷۹ به مصاف کره جنوبی رفت و کریم باقری یکی از زیباترین گل‌های تاریخ جام ملت‌ها را به ثمر رساند تا به لطف شوت سرکش مربی کنونی پرسپولیس از کره جنوبی جلو بیفتیم و تا ۳ دقیقه مانده به پایان دیدار با یک گل از حریف جلو بودیم اما چشم‌بادامی‌ها توانستند کار را به تساوی بکشانند و در وقت اضافی نیز گل دوم را زدند تا جام ملت‌های لبنان پایانی کابوس‌وار برای ما داشته باشد. ما به کره باختیم و جام ملت‌ها برایمان تمام شد اما این خاتمه به منزله آغاز حواشی بود.
درگیری ملی‌پوشان
دقیقا پس از شکست مقابل کره جنوبی در روز دوم آبان سال ۷۹ بود که مشکلات درونی تیم ملی مانند آتشفشان فوران کرد. عدم رعایت انضباط تیمی در هتل محل اقامت تیم ملی، شب‌نشینی برخی ملی‌پوشان قبل از بازی با کره جنوبی تا ساعات اولیه بامداد و… از جمله مواردی بود که مطرح شد و کار به جایی رسید که برخی بازیکنان تیم ملی در تلویزیون علیه یکدیگر مصاحبه‌های تندی انجام دادند. نمونه بارز آن حرف‌های مهدی مهدوی‌کیا علیه اسماعیل حلالی بود که سر و صدایی تاریخی به راه انداخت.
پس از پایان این مسابقات جلال طالبی از سمت سرمربی‌گری کنار رفت تا زمینه برای حضور میروسلاو بلاژویچ فقید در تیم ملی ایران فراهم شود.
