به گزارش ادراک خبر و به نقل از دیلی‌میل، محققان انجمن زمین‌شناسی آمریکا برای اولین بار در اوایل ماه جاری خبر از کشف بقایای کوچکی از حیات پروکاریوتی و جلبکی درون یک بلور باستانی هالیت(سنگ نمک) دادند.

این موجودات درون حباب‌های میکروسکوپی مایع در بلور یافت شدند که با عنوان “اینکلوژن سیال”(fluid inclusions) نیز شناخته می‌شوند و می‌توانند به عنوان میکرو زیستگاه‌هایی برای رشد کلنی‌های کوچک عمل کنند.

اکنون محققان می‌خواهند این بلور را بشکنند تا دریابند که آیا این حیات باستانی هنوز زنده است یا خیر.

اگرچه بازگرداندن اشکال حیات ۸۳۰ میلیون ساله به دنیای مدرن ممکن است ایده عاقلانه‌ای به نظر نرسد اما محققان اصرار دارند که این کار با نهایت احتیاط انجام می‌شود.

“کتی بنیسون”(Kathy Benison)، زمین‌شناس و نویسنده این مطالعه می‌گوید: این کار شبیه به یک فیلم درجه ب بسیار بد به نظر می‌رسد، اما کارهای مفصل زیادی طی سال‌ها انجام شده تا چگونگی انجام این کار به ایمن‌ترین روش ممکن مشخص شود.

این کشف خارق العاده ابتدا در مجله‌ی زمین شناسی در روز ۱۱ مه گزارش شد.

محققان از مجموعه‌ای از روش‌های تصویربرداری برای مطالعه “اینکلوژن‌های سیال” در تکه‌ای از کانی هالیت از “سازند”(Formation) ۸۳۰ میلیون ساله براون در مرکز استرالیا استفاده کردند.

آنها جامدات و مایعات آلی را کشف کردند که از نظر اندازه، شکل و پاسخ به فلورسنت با سلول‌های پروکاریوت و جلبک‌ها شباهت داشتند.

این کشف نشان می‌دهد که میکروارگانیسم‌ها می‌توانند به خوبی در کانی هالیت طی صدها میلیون سال حفظ شوند.

به گفته محققان این امر پیامدهایی برای جستجوی حیات بیگانه دارد.

این امکان وجود دارد که ردپای زیستی مشابهی در رسوبات شیمیایی مریخ، جایی که ذخایر بزرگ نمک به عنوان شواهدی از وجود ذخایر باستانی آب مایع شناسایی شده‌اند، یافت شود.

اگرچه ممکن است زنده بودن میکروارگانیسم‌های درون این بلور غیرمحتمل به نظر برسد اما پروکاریوت‌های زنده قبلا از یک سنگ هالیت با قدمت ۲۵۰ میلیون سال استخراج شده‌اند، بنابراین غیر محتمل نیست که این میکروارگانیسم‌ها بتوانند برای مدت ۸۳۰ میلیون سال زنده بمانند.

گفته می‌شود که تشعشعات، مواد آلی را در دوره‌های زمانی طولانی‌ مدت از بین می‌برد، با این حال محققان در سال ۲۰۰۲ دریافتند که هالیت ۲۵۰ میلیون ساله تنها در معرض مقادیر ناچیزی از تشعشعات قرار گرفته است.

علاوه بر این، میکروارگانیسم‌ها ممکن است با تغییرات متابولیکی و همزیستی با ترکیبات آلی یا سلول‌های مرده که می‌توانند به عنوان منابع غذایی عمل کنند، در داخل “اینکلوژن‌های سیال” زنده بمانند.

“بانی باکستر”(Bonnie Baxter)، زیست شناس “کالج وست مینستر”(Westminster College) در “سالت لیک سیتی”(Salt Lake City) که در این مطالعه شرکت نداشته است، در مورد برنامه‌های دانشمندان برای گشودن این بلور، گفت که خطر انتشار یک بیماری همه گیر آخرالزمانی نسبتاً  کم است.

او به ان‌پی‌آر گفت: ارگانیسم‌های محیطی که هرگز انسانی را ندیده‌اند، مکانیسمی برای ورود به درون بدن ما و ایجاد بیماری نخواهند داشت. بنابراین من شخصاً، از منظر علمی، هیچ ترسی از آن ندارم.