در سال ۱۹۵۵، اتاق بازرگانی ایالات متحده یک فیلم نمایشی اسلاید با عنوان “مردم، محصولات و پیشرفت: ۱۹۷۵” تهیه کرد تا آنچه را که صنعت آمریکا برای فناوری‌های آینده در نظر گرفته است، نشان دهد.
شرکت‌های سال ۱۹۵۵ قطار‌های شیک، تسویه حساب‌های الکترونیکی آسان در خواربارفروشی و حتی خودرو‌های هسته‌ای را تصور می‌کردند که تا بیست سال بعد از آن زمان ارائه شده و امور مردم را تسهیل کند.

در این تصویر آمده است: «وقتی کسی در سال ۱۹۷۵ میلادی به خرید غذا می‌رود، انتظار طولانی‌ای در باجه تسویه‌حساب وجود نخواهد داشت. “بهبودی که در اینجا نشان داده شده است، یک کامپیوتر خودکار خواهد بود که همه اقلام را هنگام عبور از زیر چشم الکترونیکی قیمت گذاری می‌کند. ” البته آن روز اجناس چندان با بارکد، کدگذاری نمی‌شدند و اغلب چشم‌های الکترونیکی قابلیت تشخیص این را داشتند که تشخیص دهند هویج چه شکلی است و قیمت آن چیست.

تولید قطار استریم لاینر در سال ۱۹۷۵ با کمک انجمن راه آهن آمریکا باعث شد تا منظره‌ای که پیش از آن در سال ۱۹۷۵ در این تصویر، تصور شده را رقم بزند. این قطار‌ها «با وزن سبک‌تر و مرکز ثقل پایین‌تر نسبت به اتومبیل‌های امروزی کار می‌کردند، به علاوه توانایی تردد در منحنی‌ها با سرعت‌های بسیار بیشتر را داشتند». البته قطار‌های امروزی ما این همه پنجره ندارند. گاهی اوقات زمان زیادی طول می‌کشد تا چیزی که در گذشته تصور شده در آینده به مردم تحویل داده شود، همانطور طرفداران ماشین پرنده در عصر امروز این امر را قبول دارند.

در این اسلاید آمده است: «تداوم تحقیقات مؤسسه آهن و فولاد آمریکا ممکن است به توسعه این خودروی مجهز به دستگاه‌های الکترونیکی کمک کند که راننده از شرایط جاده‌ای در آینده آگاه شود، به علاوه یک «مغز» خودکار که ماشین را پارک می‌کند نیز به کار گرفته می‌شود.
در آن زمان گفته می‌شد ماشینی که می‌خواهند از سوخت انرژی هسته‌ای برای تامین انرژی آن استفاده کنند نیز همین خودرو است، اما خودرویی در سال ۱۹۵۷ به نام فورد نوکلئون ساخته شد که فضایی برای راکتور هسته‌ای داشت و می‌توانست از این انرژی استفاده کند.

لایه ریل قطار سال ۱۹۷۵، که همه کار‌های ساخت و ساز و تعمیر را انجام می‌دهد این نوید را می‌داد که حتی فرآیند زیرساخت اصلی ریل قطار از طریق اتوماسیون گسترش یابد. آرتور ردباو، تصویرگر تجاری و هنرمند کمیک Sunday، بعداً این ایده را از سال ۱۹۵۵ برای نوار خود در سال ۱۹۵۸ به عاریت گرفت.

این طراحی آینده‌نگر، که زنی را در سال ۱۹۷۵ را در حال خرید تلفنی نشان می‌دهد، در واقع سهولت در شستن ظروف، شستن لباس‌ها و هر چیز دیگری که با لمس یک دکمه نیاز است را مشخص می‌کند.
برنامه تلویزیونی ۱۹۶۲ “The Jetsons” سال‌ها بعد با این ایده مخاطبان را سرگرم می‌کرد، اما این یک پیش بینی بسیار جدی در اواسط دهه ۱۹۵۰ بود. در واقع، با مراجعه به مجله ساینتیفیک امریکن شماره ژانویه ۱۹۵۵ می‌توان به این نتیجه رسید که آگهی مربوط به لباس‌های شسته شده شبیه به این اسلاید به نظر می‌رسد.

این قطار شهری دوطبقه در سال ۱۹۷۵، که در اسلاید ارائه شده توسط اتاق بازرگانی ایالات متحده از سال ۱۹۵۵ تصور شد، دارای ظاهری ساده بود که برای اولین بار در دهه ۱۹۳۰ رایج شد. حتی انسان‌های دهه ۱۹۳۰ هم قرار بود سادگی و شیک بودن را الگوی زندگی خود قرار دهند.

این فقط خودرو‌ها نبودند که از انرژی هسته‌ای استفاده می‌کردند. این اسلاید قطاری را نشان می‌دهد که توسط یک لوکوموتیو اتمی کشیده می‌شود. آمریکایی‌ها می‌خواستند همه چیز را با انرژی هسته‌ای به دست آورند، تا حد زیادی به لطف ابتکار رئیس جمهور دوایت آیزنهاور در سال ۱۹۵۳ با نام “اتم‌ها برای صلح”، که در پایان تصاویر بیشتری نسبت به شیوه‌های حمل و نقل واقعی به ما داد این خواسته آمریکایی‌ها جامه عمل به خود پوشید.
بیشتر بخوانید
گزارش از عطیه طالب‌پور