نفیسه حسینی یکتا گفت: دانشکده‌های طب سنتی از سال ۱۳۸۸ با هدف توسعه منطقی طب سنتی مبتنی بر شواهد و در پاسخ به نیاز موجود در جامعه راه اندازی شدند. دانشکده‌های طب سنتی  در چند حوزه آموزش، پژوهش ، درمان و تولید دارو‌های گیاهی و سنتی فعالیت می‌کنند.  

به گفته وی فعالیت‌های آموزشی دانشکده‌ها شامل آموزش دستیاران طب سنتی و داروسازی سنتی و حتی تاریخ پزشکی است. فعالیت‌های پژوهشی شامل هدایت پایان‌نامه‌های دانشجویان و نیز اجرای طرح‌های تحقیقاتی است که منجر به تولید شواهد ، مستندات و همچنین محصولات کاربردی دارای شواهد بالینی در حوزه طب ایرانی می‌شود.

او گفت: مقالات پژوهشی در سال‌های ۲۰۰۰-۲۰۱۵ در حوزه طب سنتی و مکمل، رشد چهارصد درصدی داشته اند که باعث شده است ایران رتبه چهارم حوزه طب مکمل و جایگزین را در گزارش سایمگو در سال ۲۰۲۰ کسب کند. در حوزه درمانی هم دانشکده‌ها با راه‌اندازی سلامتکده‌های آموزشی و درمانی طب سنتی در کنار ارائه خدمات منطقی به مردم به دستیاران این رشته‌ها آموزش می‌دهند.

او گفت: با تمام این احوال تعداد دانشکده‌ها و توزیع آن ها در کشور به اندازه کافی نیست. هنوز در برخی مراکز استان‌ها هم دانشکده یا گروه طب ایرانی وجود ندارد. البته زمانی که ادغام طب ایرانی در نظام سلامت به طور همه جانبه انجام شود و اگر در همه حوزه‌های آموزشی پژوهشی، بهداشت و‌ درمان و حتی بین الملل شاهد آن باشیم، می‌توان‌گفت از این ظرفیت در حد قابل قبولی استفاده شده است.