نبود دستورالعمل‌های بالینی کافی و به روز در مورد بیماری آبله میمونی ممکن است مانع درمان موثر این عفونت در سراسر جهان شود.به گفته متخصصان، دستورالعمل‌های موجود اغلب فاقد جزئیات کافی است.

از زمانیکه اولین مورد انسانی عفونت آبله میمونی در سال ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو شناسایی شد، مواردی از ابتلا در بیشتر کشور‌های آفریقای مرکزی و غربی گزارش شده است. شیوع مداوم این بیماری در سال جاری چندین کشور  را تحت تاثیر قرار داده و تا ۲۶ می  ۲۵۷ نفر دچار این بیماری شده‌اند. 

گفته شده، کودکان بیشتر از افراد دیگر  جامعه در معرض آبله میمون هستند گرچه این  بیماری در بیشتر موارد خفیف  است. در حالیکه میزان مرگ و میر ناشی از بیماری مذکور  معمولا پایین است، شواهد موجود از آفریقا نشان می‌دهد که آبله میمونی می‌تواند در ۱۰ درصد موارد به ویژه در کودکان کشنده باشد.

براساس گزارش‌ها، آبله میمونی از طریق تماس مستقیم، ترشحات بدن و قطرات تنفسی و به طور غیرمستقیم از طریق تماس با سطوح آلوده و از طریق جفت از مادر به جنین منتقل می‌شود.

متخصصان اظهار داشتند: زمانیکه شواهد موجود محدود است، دستورالعمل‌های بالینی برای اطلاع رسانی، استاندارد سازی بهترین مراقبت‌های موجود برای بیماران سراسر جهان و فراهم ساختن تحقیقات بیشتر برای شناسایی درمان‌های جدید مهم هستند. بنابراین، آن‌ها تصمیم گرفتند در دسترس بودن، کیفیت، دامنه و جامع بودن دستورالعمل‌های بالینی موجود در سطح بین‌المللی را در مورد درمان و مراقبت‌های حمایتی از بیماران مبتلا به آبله میمونی ارزیابی کنند.

به گزارش مدیکال اکسپرس، به گفته متخصصان ۱۴ دستورالعمل مرتبط با بیماری آبله میمونی وجود دارد که بیشتر آن‌ها از کیفیت پایینی برخوردارند و فاقد جزئیات کافی هستند و تنها طیف محدودی از موضوعات را در برمیگیرد.