ابراهیم قاسمپور در سوگ از دست دادن همسرش نشست. مردی که علاقه و اولویتی که نسبت به همسرش داشت، زبانزد خاص و عام بود. قاسمپور در سال‌های اخیر به خاطر شرایط جسمانی همسرش حتی از تهران هم کوچ کرد و رفت.
ابراهیم قاسمپور در فوتبال ایران یک نام معتبر با کوله باری از رکوردها و آمار شگفت انگیز است اما شاید مهم‌ترین ویژگی او که باید الگویی برای نسل جوان باشد، همین خانواده دوستی و احترام و علاقه‌ای بود که نسبت به همسر فقیدش داشت.
قاسمپور یکی از محصولات مدیریت و برنامه‌ریزی در دهه ۵۰ شمسی بود. زمانی که حشمت مهاجرانی به عنوان سرمربی تیم ملی جوانان انتخاب و با تکیه بر استعدادهای بیکران ایران زمین، سال‌های متوالی قهرمان آسیا می‌شد.
وقتی در یک برنامه از پیش تعیین شده، مهاجرانی در پایان قرارداد اوفارل هدایت تیم ملی بزرگسالان را بر عهده گرفت، شاگردان جوانش را به تیم ملی بزرگسالان آورد و ابراهیم قاسمپور صاحب رکوردی تاریخی شد.
او که از ۱۵ سالگی با پیراهن صنعت نفت آبادان در لیگ بازی می کرد، سال ۱۳۵۴ بازی برای تیم ملی بزرگسالان در یک میدان رسمی را قبل از ۱۸ سالگی تجربه کرد.
قاسمپور در لیگ تخت جمشید خوش درخشید. طی فقط ۳ سال (۱۳۵۴-۱۳۵۷) در ۲۸ بازی رسمی برای ایران به میدان رفت! یعنی هنوز ۲۱ ساله نشده بود که تجربه بازی به عنوان بازیکن ثابت تیم ملی در جام جهانی آرژانتین را داشت و به عدد ۳۰ بازی ملی نزدیک بود!
با این آمار همه کارشناسان متفق القول بودند که او اولین فوتبالیست آسیا خواهد شد که وارد کلوپ ۱۰۰ تایی ها می شود. افتخاری که ۳ دهه بعد نصیب علی دایی در ایران شد و البته پیش از او چند آسیایی دیگر از عربستان و کره و ژاپن این مرز را رد کردند.
او سال ۵۵ به شهباز آمد و سال ۵۷ با پاس قرارداد داشت که مسابقات تعطیل شد. قاسمپور بعد از پیروزی انقلاب و تعطیلی مسابقات داخلی، راهی لیگ‌های عربی شد. از امارات و قطر تا مصر و سال ۱۳۷۳ به پاس برگشت و در سن بالا باز یک سر و گردن از همه بالاتر و بهتر بود.
او پس از پیروزی انقلاب اولین مربی – بازیکن فوتبال ایران در سطح اول لقب گرفت. مردی که همزمان رهبری تیمش را درون و بیرون زمین بر عهده داشت. قاسمپور سال ۱۳۷۵ با لباس پاس رکورد پیرترین بازیکن شاغل در لیگ سطح اول فوتبال ایران را هم شکست و پس از آن هم به عنوان مربی در تیم‌های ملی به فوتبال ایران خدمت کرد.
پاس، تیم ملی امید و بزرگسالان، صنعت نفت، برق شیراز، مس کرمان، داماش و حتا و الامارات که از او اولین مربی لژیونر ساخت اما در سال‌های اخیر به دلیل علاقه و مسئولیتی که نسبت به همسرش داشت، قید کار سنگین مربیگری را زد تا بیشتر نزد خانواده باشد و از همسرش مراقبت کند.
او که در بازگشت برای ادای دین به پاس رفت، وفاداری را در همه ارکان زندگی معنی می کرد. حالا که همسر مرحومه اش به دیار باقی شتافته جای خالی او در خانه بیش از همه و همیشه روی دوش قاسمپور سنگینی می‌کند…
روحش شاد و یادش گرامی
