به گزارش ادراک خبر و به نقل از ساینمگ، پژوهشی که در “دانشگاه ماساچوست در امهرست”(UMass) انجام شده است، کار قابل توجهی را در مورد رشد ستارگان و سیاهچاله‌ها انجام داده و اطلاعات مهمی را در مورد نحوه پیوند آنها ارائه کرده است. این اطلاعات جدید، به “تلسکوپ فضایی جیمز وب”(JWST) امکان می‌دهند تا نحوه عملکرد کهکشان‌ها را به صورت مؤثرتری بررسی کند.

ستاره‌شناسان می‌دانند که تکامل کهکشان‌ها طی دو فرآیند انجام می‌شود؛ رشد سیاه‌چاله‌های بزرگ در مرکز هر کهکشان و تشکیل شدن ستاره‌های جدید. چگونگی ارتباط این فرآیندها همچنان یک راز باقی مانده و یکی از پرسش‌هایی است که تلسکوپ فضایی جیمز وب باید به آن پاسخ دهد. این پژوهش جدید که توسط “مردیت استون”(Meredith Stone)، دانشجوی فارغ‌التحصیل دانشگاه ماساچوست در امهرست انجام شده است، به دانشمندان کمک می‌کند تا نحوه ارتباط فرآیندهای مذکور را بهتر درک کنند.

استون گفت: ما می‌دانیم که کهکشان‌ها در طول زندگی خود رشد می‌کنند، برخورد می‌کنند و تغییر می‌یابند. همچنین، می‌دانیم که رشد سیاهچاله‌ها و تشکیل ستاره‌ها، نقش مهمی در این فرآیند بر عهده دارد. ما معتقدیم که این دو مورد به هم مرتبط هستند و یکدیگر را تنظیم می‌کنند اما فهمیدن این که این فرآیند دقیقا چگونه صورت می‌گیرد، تاکنون بسیار سخت بوده است.

بخشی از دلیل دشوار بودن بررسی تعامل بین سیاهچاله‌ها و ستارگان، این است که ما نمی‌توانیم این تعاملات را ببینیم زیرا آنها در پشت ابرهای بزرگ کهکشانی رخ می‌دهند. “الکساندرا پوپ” (Alexandra Pope)، استاد نجوم دانشگاه ماساچوست در امهرست گفت: برای کهکشان‌هایی که فعالانه ستاره‌ها را تشکیل می‌دهند، بیش از ۹۰ درصد نور مرئی می‌تواند توسط غبار جذب شود.

با وجود این، یک راه‌حل وجود دارد. هنگامی که گرد و غبار به جذب نور مرئی می‌پردازد، گرم می‌شود و اگرچه چشم غیرمسلح انسان نمی‌تواند گرما را ببیند اما تلسکوپ‌های مادون قرمز می‌توانند این کار را انجام دهند.

استون گفت: ما از اطلاعات “تلسکوپ فضایی اسپیتزر”(SIRTF) استفاده کردیم که طی کمپین “بررسی رصدخانه‌های بزرگ در تمام آسمان”(GOALS) جمع‌آوری‌ شده‌اند و آنها را برای بررسی محدوده طول موج مادون قرمز میانی برخی از درخشان‌ترین کهکشان‌هایی به کار بردیم که نسبتا به زمین نزدیک هستند.

استون و همکارانش به طور ویژه، به دنبال اثرات گویای خاصی بودند که مانند ردپای سیاهچاله‌ها و ستارگان در فرآیند شکل‌گیری به شمار می‌روند. مشکل این است که این ردپا بسیار ضعیف است و همین موضوع، تشخیص آن را از نویز عمومی طیف مادون قرمز تقریبا غیرممکن می‌سازد. پوپ ادامه داد: کاری که مردیت انجام داد، این بود که اندازه‌ این اثرات را بررسی کرد تا متمایزتر شوند.

هنگامی که پژوهشگران این مشاهدات متمایزتر را به دست آوردند، توانستند ببینند که رشد سیاهچاله و تشکیل ستاره‌ها در واقع به طور همزمان در یک کهکشان رخ می‌دهد و به نظر می‌رسد که آنها بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند. استون حتی توانست نسبتی را محاسبه کند که چگونگی پیوند این دو پدیده را نشان می‌دهد.

پژوهش استون نه تنها به‌خودی‌خود یک دستاورد علمی هیجان‌انگیز است، بلکه می‌تواند مورد توجه تلسکوپ فضایی جیمز وب قرار بگیرد که دسترسی بی‌سابقه‌ای به نور طیف مادون قرمز میانی دارد و برای پاسخ دادن به پرسش‌های باقیمانده با دقت بسیار بیشتر استفاده شود.

اگرچه استون و همکارانش، از جمله “جد مککینی”(Jed McKinney)، دانشجوی فارغ‌التحصیل نجوم دانشگاه ماساچوست در امهرست، چگونگی پیوند سیاهچاله‌ها و ستارگان یک کهکشان را بررسی کرده‌اند اما دلیل ارتباط آنها همچنان یک راز باقی مانده است.

این پژوهش، در “The Astrophysical Journal” به چاپ رسید.